یه کلمه هم از مادر عروس

این عادت بدیه که وقتی اتفاق بدی توی زندگیمون میفته یا کسی رو از دست میدیم ناراحتی و اندوه واقعیمون رو نشون نمیدیم و میریزیم توی خودمون

باید حرف بزنیم. باید یکی رو پیدا کنیم بشینیم سیر تا پیاز ماجرا رو، اونجاهایی که اذیت شدیم، اون جاهایی که زخم خوردیم رو براش بگیم و گریه کنیم. گریه کنیم و اندوهمون رو بروز بدیم. خودمونو خالی کنیم. نریزیم توی خودمون. مخصوصا ما خانما که ذاتا ساخته نشدیم واسه ریختن حرفامون توی خودمون. این حرفای فروخورده میشه بیماری جسمی و روحی. باور کنید. درصد بالایی از  مریض شدن های ما بخاطر همینه. 

بعد کم کم یاد میگیریم آدما رو ببخشیم. رها کنیم خودمون رو. نجات بدیم روح و تنمون رو 

و نکته ی مهم اینکه اینا همه مهارته، نیاز به یادگیری داره. به خودمون فرصت یادگیری بدیم. خودمون رو دوست داشته باشیم و واسه خودمون وقت بذاریم